Dag 20 - Onwetende fietsers en een kokosnoot als ruilmiddel

De reisdag voerde ons vandaag van Caldera (bij Boquete) naar Bocas del Toro. Het eerste deel van de reis voerde ons door de bergen, tot circa 2000 meter hoogte. Als chauffeur was het lastig om te genieten van de prachtige vergezichten vanwege het soms slechte wegdek. Eenmaal door de bergen bij de kust aangekomen, werd het beeld levendiger. Kleine dorpjes met kinderen in schooluniform, bananenplantages en  eenvoudige hutten met waslijnen vol kleurige kleding trokken aan ons voorbij. Het bijzondere voor ons als westerling is, dat dit altijd in een decor is waarin de kleur groen in al haar pracht de boventoon voert.
Na ruim 3 uur rijden kwamen we aan in Almirante. Nog maar net het dorp ingereden, werden we al direct staande gehouden door iemand op een fiets. Over fietsen gesproken: tot vandaag hadden we die nauwelijks gezien. Alleen bij Boquete hebben we een paar mensen op een racefiets gezien (dat was dan ook gelijk de Panamese wielerselectie, begeleid met auto's), verder alleen een paar mountainbikes of BMX-fietsen, bereden door kinderen of volwassenen (de combinatie volwassene en BMX is vrij koddig als het om woon-werk verkeer gaat). Maar goed, vandaag is het aantal fietsers zo ongeveer vervijfvoudigd. De man die ons in Almirante staande hield, begon direct een verhaal af te steken over watertaxi's naar Isla Colon, betaald parkeren en dat hij dat allemaal voor ons ging regelen. Hij sprak uitstekend Engels en had zelfs een visitekaartje (ik verdenk hem ervan dat hij wellicht ook een LinkedIn profiel heeft). Nu moesten wij inderdaad naar Isla Colon, maar we wilden graag met de auto op de ferry mee die volgens de website vandaag om 1430 uur zou vertrekken. De man beweerde uit alle macht dat de laatste boot al om 12 uur was vertrokken. Stoïcijns bedankten wij hem en reden door. In de spiegel zagen we hem zijn fiets pakken en de achtervolging inzetten (bij 30 graden Celsius). Even verder was een andere man op een fiets die ook zag dat wij toeristen waren en breed gebarend voor ons ging fietsen - in een strak tempo, dat moet gezegd worden. Uiteindelijk kwamen we bij de haven, waar de 2 fietsers ons nogmaals duidelijk probeerden te maken dat onze boot toch echt was vertrokken en we geen andere keuze hadden dan de auto achter te laten en de overtocht met de watertaxi te doen. Toen wij het raampje sloten om hun verhaal telefonisch te verifiëren bij de eigenaar van onze nieuwe accommodatie, bekeek 1 van de 2 een vel papier op een gebouw, wat later een dienstregeling bleek te zijn. Hij riep iets naar zijn compaan, die ons daarna moest bekennen dat er inderdaad nog een boot om 1430 uur ging. Enigszins triomfantelijk parkeerden wij onse auto achter de auto's die er al stonden en gingen iets drinken in een restaurant. Een uur later reden we de ferry op die ons in 1,5 uur naar het eiland bracht. Na boodschappen voor het avondeten te hebben gedaan, reden we naar Monkey Tree. Ook bij deze accommodatie kwamen direct weer een paar honden op ons afgestormd. We hebben geleerd dat het meestal bij intimideren blijft, maar van ons hoeft dat machtsvertoon niet. Nadat we onze spullen hadden uitgeruimd, zijn we nog even gaan wandelen (ons resort ligt direct aan het strand). Met een zakkende zon, een ruige branding, actieve surfers en een paar palmbomen leverde dat prachtige beelden op - en een kokosnoot die een jongen ons aanbood in ruil voor het mailen van de foto die we van hem maakten terwijl hij in de boom geklommen was om de kokosnoten te plukken.
Terug bij ons huisje hebben we een maaltijd bereid van soep, worstjes en een heerlijke salade. Komende dagen gaan we nog eens extra genieten.