Dag 14 - Aardige bromsnor en een Rotterdamse ontmoeting

Vandaag vertrokken we uit Pedasi. We hebben het hier erg naar ons zin gehad, vooral vanwege het heerlijke dorpje en de mooie stranden. We namen afscheid van onze Zwitserse gastvrouw (die ons ook nog een duikbril voor Eline meegaf) en stapten in de auto voor een rit van ruim 300 km. In Panama betekent dat al snel een hele dag rijden. Een dag die voor het grootste deel door regen werd begeleid. We hebben inmiddels van locals begrepen dat het dit jaar uitzonderlijk nat is. Normaal gesproken regent het in de regentijd iedere dag van gemiddeld 1500 tot 1630, maar nu valt er ook daarbuiten neerslag (hoewel dit vooral in Panama City reuze meeviel). Maar goed, voor een reisdag is dit niet zo erg.
Ook vandaag maakten we weer het nodige avontuur mee. Zo was daar een aanvaring met oom agent. Op de Panamese snelweg geldt een maximum snelheid van 80 km per uur. Op sommige stukken is dat zelfs 50 km per uur of minder, vooral bij de talrijke op- en afritten. Het asfalt op de snelweg is over het algemeen prima en nodigt uit tot harder rijden. Zo werden wij (met Martijn achter het stuur) op zeker moment door een stilstaande motoragent naar de kant gehaald. Hij liet ons een apparaat zien waar 86 op stond, terwijl je op dat stukje van 100 meter snelweg 50 km per uur mocht. 
Slik. Visioenen van honderden dollars boete, stokslagen en opsluiting in de Panamese bajes gingen door mij heen. 2 van die opties vielen al af toen de agent ons duidelijk probeerde te maken dat hier een boete op stond. Hij had zijn bonnenboekje al gepakt. Maar....was het ons gebrek aan protest? De hulpeloze blik van de charmante bijrijder? Een heimelijke fascinatie voor het Nederlandse voetbal (zoals de taxichauffeur in de hoofdstad die het nog over Gullit en van Basten had)? Of toch de angstige gezichten van de 2 blonde meisjes achterin? Hoe dan ook, hij stopte zijn boekje weg en gebaarde dat we mochten doorrijden. Oef!
Uiteindelijk kwamen we rond 1545 in Boca Chica aan. De Nederlandse eigenaars hadden ons een paar telefoonnummers gemaild die we bij aankomst konden bellen. Vanwege een nogal slechte ontvangst duurde het nog een uur voordat we contact kregen en de toegangspoort werd geopend. Theo (een 70-jarige Rotterdammer die zo te zien meer calorieen inneemt dan hij verbruikt) heette ons welkom en liet ons de luxe villa zien. Hij heeft 4 jaar geleden een stuk grond gekocht en daarop 2 huizen laten bouwen, met zwembad en magnifiek uitzicht op de oceaan. Later maakten we ook kennis met Ida, zijn hartelijke en praatgrage vrouw van Indonesische afkomst. Ze vertelde ons dat de grond en de huizen te koop staan, want ondanks de schitterende omgeving mist ze haar kleinkinderen en levendigheid om haar heen. De vraagprijs is 9 ton, het is maar dat u het weet.
In de eigen keuken (6 pitten!) hebben we een lekkere maaltijd bereid die we op het overdekte terras hebben gegeten. Martijn had gekookt terwijl Rachel zich uitleefde op de vuile was. We kunnen gebruik maken van een wasmachine en de droger. Dat laatste is geen overbodige luxe. Door de hoge luchtvochtigheid droogt de was hier buiten nauwelijks. Morgen hopen we op beter weer, zodat we weer kunnen gaan snorkelen of kayakken.