Dag 9: moe maar zeer voldaan

Murchison Falls is één van de oudste nationale parken in Oeganda en ontleent zijn naam aan een vroegere voorzitter van een vereniging voor missionarissen in Engeland. Het park wordt doorkruist door de Nijl, die op een bepaald punt voor een spectaculaire waterval zort. Het is er wat drukker dan in Kidepo, maar in vergelijking met parken in andere Afrikaanse landen is het er nog steeds erg rustig.

Met alle bagage én ontbijt- en lunchbox vertrokken we in alle vroegte naar het park. Al snel zagen we olifanten die zich opwarmden aan de ochtendzon en een grote familie bavianen. Ook in dit park kwamen we flink wat giraffes en verschillende soorten impala’s, gazelles, buffels, zwijnen en andere grazers tegen. En dat alles in een prachtig decor van modderpoelen, uitgestrekte graslanden en verschillende soorten bomen, zo ver als het oog reikt. Maar de koning der dieren (leeuw) hadden we nog niet gezien en het was duidelijk dat Ben ons dat schouwspel graag wilde voorschotelen. Staand speurden we door het omhooggeschoven dak de omgeving af.

Op zeker moment kwamen we op een plek waar al meerdere voertuigen met bezoekers stonden, meestal een teken dat er iets te zien is. In een boom in de verte bleken 2 vrouwtjesleeuwen te zitten. Oeganda schijnt het enige land te zijn waar leeuwen in bomen klimmen. Met verrekijker en foto- en videocamea waren ze redelijk goed te zien. Je hoopt op zo’n moment dat ze wat actie gaan vertonen, maar het zijn passieve dieren die circa 20 uur per dag rusten. Dat is kennelijk het leven van een koning(in).

Rond 9:30 gingen we ontbijten op een plek die bewaakt wordt door rangers met geweren. Je kunt in zo’n park natuurlijk niet zomaar ergens uitstappen zonder zelf als tussendoortje te eindigen. Aan de oever van de Nijl zette Ben een tafel met 5 stoelen neer en aten we pannekoekjes en vers fruit, met op de achtergrond een groep nijlpaarden en vissers op die machtige rivier. Prachtig.

Daarna reden we nog 3 uur rond in het park en zagen we nog veel meer van de dieren die we al hadden gezien, maar ook een eenzame jakhals en veel kleurrijke vogels. Dat is voor veel mensen geen belangrijke reden om naar een land als Oeganda te komen, maar sinds ons bezoek aan Panama hebben we ontdekt hoe mooi deze dieren kunnen zijn. Ook nu stopten we dus regelmatig om de bonte ijsvogels, bijeneters en kraan- en roofvogels te fotograferen.

Op een gegeven moment reden we in een langzaam tempo door een gebied met veel struikgewas. Rachel meende voor ons een glimp van ‘iets met een lange staart’ op te vangen. Leeuwen! Even later kwamen een jong mannetje en zijn zus op nog geen 5 meter afstand over de zandweg lopen en verdwenen ze in de bosjes. Zoals Freek Vonk zou zeggen: kicken!!! Achter ons kwamen nog 2 Jeeps tot stilstand, maar wij waren de enigen die hier getuige van waren geweest.

Rond 13:30 kwamen we aan in Paraa. Hier is een ferry voor de auto’s die naar de overkant van het water willen en vertrekken er boten voor een Nijlcruise. Het was inmiddels bloedheet geworden, dus we aten onze lunch in de schaduw. We hadden sandwiches en frietjes meegekregen. Die eerste waren prima, de frietjes natuurlijk afgekoeld en zacht geworden.

Om 14:00 vertrokken we voor een 3 uur durende tocht over de Nijl naar de watervallen. Door de warmte en de korte nacht waren we wat lamlendig. En hoewel de omgeving erg mooi was (met af en rotsen die ons aan Bryce Canyon deen denken), waren er afgezien van nijlpaarden niet zo veel dieren te zien, waardoor het geheel een beetje achter bleef bij onze verwachting. Al klinkt dat misschien blasé. De enige grote krokodil die we van dichtbij zagen lag pal naast een enorm nijlpaard. Aanvankelijk leken het gewoon dikke vrienden te zijn, maar toen bleek dat de Hippo dood was en de krokodil daar lag te wachten tot de huid zachter was geworden en hij aan het feestmaal mocht beginnen. Eet smakelijk! Op de terugweg kwamen we nog dichtbij een olifant die waterplanten stond te eten. Hij was er niet van gediend dat we zo dichtbij kwamen, dus hij draaide zich om en liet ons zijn indrukwekkende achterwerk zien. Terecht als je het mij vraagt.

Tegen 17:30 stapten we weer in de auto, nadat Senna één van de meegebrachte flesjes bellenblaas aan een klein kindje had gegeven. Ben reed ons aan de zuidkant van de Nijl naar de top van de waterval. Omdat het al zo laat was, waren we daar de enige getuigen van de spectaculaire kracht waarmee het water van de Nijl door een vernauwing van de rotsen wordt geperst en naar beneden dondert. Daarna snel weer verder. Deze kant van het park is grotendeels bebost, waardoor je er geen Safaritochten kunt maken. We reden over een soort 5-baans gravel-snelweg. Ben vertelde ons dat er recent olie is gevonden in het park en de benodigde infrastructuur voor het winnen van deze olie met hulp van China wordt aangebracht. Hopelijk zonder al teveel schade voor de natuur.

Het laatste uur van onze reis was behoorlijk avontuurlijk. In het dichte bos werd het donker en zagen we in de verte al onweersflitsen. Net toen we uit het park waren barstte er een tropische bui los. Over een slecht wegdek zonder straatverlichting en veel mensen (en straathonden) die in het donker naar huis lopen of fietsen (ook zonder verlichting) is dat geen gelukkige combinatie. Zonder iets of iemand geraakt te hebben kwamen we om 20:30 eindelijk aan bij ons hotel. Gelukkig was het restaurant nog open. Nadat we gegeten hadden doken we onder de klamboe door ons bed in. Welterusten, wat een geweldige dag was dit!