Dag 7 - Kaymannen en Kaaiaks (of was het nou andersom?)

In deze periode van het jaar is het regentijd in Panama. Dat hadden we natuurlijk al wel in alle boeken gelezen, maar tot vandaag viel het met de neerslag eigenlijk reuze mee. Toen we we vanmorgen om 6 uur door de wekker ruw uit de slaap werden gehaald, stonden de hemelsluizen echter wijd open. En dat duurde zo ongeveer de hele ochtend. Nou hoor je ons niet klagen, want die regen zorgt er voor dat dit land zo weelderig groen is, maar het zorgde er ook voor dat de geplande vroege wandeltocht met gids niet doorging. In zo'n tropische bui zie je niet veel in het woud en de gemiddelde Panamese aap, vlinder of papegaai blijkt niet zo'n held en laat zich dan ook niet zien. Voor niks zo vroeg opgestaan dus. Het goede nieuws was wel dat Eline zich een stuk beter voelde dan gisteren. 
Nadat het eindelijk droog geworden was, zijn de meiden naar het zwembad gegaan en heeft Martijn zijn niet te stuiten drang naar jungle gestild met een solowandeling in de omgeving, terwijl Rachel op het balkon een boekje las. Na de lunch hebben we het programma gedaan dat we eigenlijk morgen zouden doen, te beginnen met een wandeling van een uur met gids in de buurt van het hotel. En zo'n gids, daar heb je echt wat aan in zo' omgeving. Ze vertelde ons van alles over de legers mieren die we geregeld tegenkomen (alleen de vrouwtjes dragen de blaadjes), de dotten watten die we in plassen zien (zitten nesten babykikkers in) en de verticale strepen op sommige bomen (gangenstelsels van termieten). Ook weten we inmiddels genoeg over vijgen om die voorlopig niet meer te eten - dat verhaal zal ik jullie besparen. Als klap op de vuurpijl wees ze ons op een slapende luiaard die we zelf nooit zouden hebben ontdekt. Ze vertelde dat ze hem kon activeren door het geluid van een harpij na te doen. Een harpij is een roofvogel van een slordige meter groot en een spanwijdte van meer dan 2 meter. Luiaard is zijn favoriete kostje, dus bij het horen van het geluid van dit lieverdje zou onze luiaard vast in een voor zijn doen razendsnel tempo op de vlucht slaan. Dat wilden we niet op ons geweten hebben.
Na de wandeltocht hebben we de Rio Chagres met kayaks verkend, wederom onder begeleiding van een gids. Die wist ons te vertellen dat Chagres krokodil betekent en dat die naam niet voor niets is gekozen. Er zwemmen exemplaren van 4 meter lang rond. En of we gelijk even een formulier wilden tekenen waarbij we alle verantwoordelijkheid op ons namen. Klinkt erg heldhaftig natuurlijk, maar afgezien van een lief klein kaaimannetje in de haven hebben we geen beesten met lange snuiten, een overdaad aan scherpe tanden en een hongerige blik meer gezien. De tocht zelf was geweldig. Met de kayak peddelden we tussen de waterplanten door langs het imposante oerwoud. Qua wilde-dieren-bucket-list kunnen we na deze tocht de leguaan en de toekan (prachtig!) ook weer afvinken. Zeer voldaan keerden we terug. Nog even snel boodschappen gedaan voor het ontbijt van morgen en daarna weer gegeten in de sports bar. Dar waren we de enige gasten, het is goed te merken dat het nu laagseizoen is. Of kwam het doordat het voetbalelftal van Panama net met 1-0 had verloren van buurland (en ongetwijfeld aartsrivaal) Costa Rica? Hasta manana!