Dag 20: intieme momenten

Vandaag zou weer een bijzondere dag worden. We hebben al heel wat verschillende ervaringen opgedaan in Oeganda en die afwisseling bevalt ons bijzonder goed.

Bij het ontbijt geen buffet dit keer, daar zijn er momenteel te weinig gasten voor.  Dat gold trouwens voor meerdere locaties die we hebben bezocht, alleen in Kidepo zat onze accommodatie behoorlijk vol. Je gunt dit land meer bezoekers!

Het ontbijt was er overigens niet minder om, we konden alles bestellen wat we gisteren ook hadden gegeten. Rond 10:30 nam Ben ons mee in de 4wheel drive om naar een hoger gelegen uitkijkpunt te gaan. Lake Bunyonyi is een uitgestrekt meer met 29 grotere en kleinere eilanden en een zeer grillige vorm. Vanaf het uitkijkpunt (een ander hotel) hadden we een schitterend uitzicht op het meer en de eilanden, waarvan sommige bewoond zijn. Daar hadden we graag een verplichte consumptie voor over. Daarna probeerden we bij een verkoper van t-shirts nog voor een betrekkelijk zacht prijsje een hoodie en t-shirt te kopen, maar kennelijk hadden we zijn minimumprijs toch iets te laag ingeschat. 

We reden naar een steengroeve, waarvan er veel in de buurt zijn. Verwacht hier geen luidruchtige graafmachines die met brute kracht happen steen uit de berg nemen; alleen handwerk, uitgevoerd door complete families. Nadat Ben had gevraagd of we daar welkom waren, liepen we rond op het terrein. Er zat een familie van 6 personen, gewapend met een hamer, grote stukken steen tot kleinere kiezels te slaan. Alleen de 2 kleinste peuters deden (nog) niet mee. Dit werk doen ze 6 dagen per week, de hele dag lang. Volgens Ben verdient het gezin hier in 3 weken ongeveer 80 dollar mee, de stenen worden daarna gebruikt om huizen te bouwen. De vrouw van het gezin deed dit werk al 20 jaar. Zeer indrukwekkend. Om ze een klein beetje te steunen hebben we een zakje stenen van ze gekocht. Je hoopt dat de kinderen in dit gezin de kans krijgen om naar school te gaan, maar die kans is klein. Is toch weer een paar handen die je dan mist en dus minder inkomsten op korte termijn.

Bij terugkomst hebben we wat in de hotelkamer gegeten. We zijn natuurlijk wel zo Nederlands dat we bij het buffet een paar muffins en bananen hebben meegenomen, aangevuld met witbrood dat we in een supermarkt hebben gekocht. Daarna gingen we naar de steiger bij het hotel, waar al een motorboot met gids klaarlag voor een tocht over het meer. Zeer relaxed lieten we ons in een rustig tempo over het water voeren. De gids van dienst vertelde ons over de Europeanen die hier goed werk verrichten. Zo is er een initiatief van Slovenen die kinderen hebben leren zwemmen zodat ze niet meer verdrinken als de uitgeholde boomstam die ze gebruiken als kano (duurt een maand om die te maken van een stam van de Eucalyptusboom) omslaat. Nog indrukwekkender was het bezoek aan een gezondheidscentrum op een ander eiland, opgericht met steun van Britten en Slovenen. Arme mensen uit de omgeving krijgen hier m.b.v. muurtekeningen voorlichting over gezond leven (o.a. tanden poetsen, schoon water drinken en condoomgebruik) en worden hier behandeld. Een bijzonder aardige arts leidde ons rond door de  behandelruimtes. Zeer primitief naar westerse maatstaven, maar hier meer dan welkom. In een ruimte met bedden lag een vrouw die deze morgen bevallen was van een zoontje, ook daar mochten we een kijkje nemen. Met een vrijwillige donatie en een groepsfoto namen we afscheid. Ook dit bezoek was bijzonder en intiem. In dit geval was de meerwaarde van een gids zeer groot en hebben we het gevoel gekregen veel dichter bij de mensen in Oeganda gekomen te zijn.

Voordat we koers naar het hotel zetten, gingen we met de boot nog even naar Punishment Island, het kleinste van de eilanden, nauwelijks 30 meter in doorsnee. Tot halverwege de vorige eeuw werden vrouwen die ongetrouwd zwanger waren hier door de familie heengebracht en achtergelaten. Dit vanwege de geschonden eer van de familie en het gemis aan inkomsten (familie van de man betaalt - nu nog steeds - een bruidsschat). Als de zwangere vrouw geluk had, werd ze nog opgepikt door een man die haar wel zag zitten, de meerderheid liet het leven in een poging het eiland zwemmend te verlaten. Een ander gruwelijk ritueel was om deze vrouwen van een waterval naar beneden te gooien. Gelukkkig gaat het er tegenwoordig beschaafder aan toe.

Na deze diepe indrukken te hebben opgedaan, hadden we behoefte aan wat ontspanning. In het één van de loungesets op het terras bij het hotel hebben we lekker wat gedronken en nagemijmerd over de belevenissen van deze laatste dag aan het meer. Hierna voor de laatste keer een prima diner. Over het algemeen is het eten in Oeganda ons goed bevallen en heeft het ons niet veel inwendige problemen bezorgd. Senna en in mindere mate Rachel en Eline hebben de laatste paar dagen wel wat stoelgang issues, maar dat zorgt nog voor niet al teveel overlast. Weten jullie dat ook weer! Vanavond op tijd naar bed, morgen hebben we de langste reisdag voor de boeg.