Dag 10: privézwembad en een wandeling met schoolkinderen

Nadat we de eerste 9 dagen een vrij intensief programma hebben gevolgd, was het vandaag tijd om het iets rustiger aan te doen. Uitslapen dus en pas om 9:30 aan het ontbijt. Tot nu toe is nog niemand van ons ziek geworden, maar vandaag was het helaas Eline die zich niet lekker voelde. Waarschijnlijk een combinatie van de warmte, weinig slaap en het eten. We hadden al besloten om in de ochtend bij het zwembad te blijven, dus dat kwam nu goed uit. We bleken de enigen te zijn die er gebruik van maakten, dit hotel wordt voornamelijk bezocht door groepen op doorreis die komen lunchen of er een bijeenkomst hebben. Het zwembad zorgde voor de benodigde verkoeling, want de zon brandde weer ongenadig hard. Zelfs met goed insmeren bleken we bijna te zijn verbrand. Na het zwembad nuttigden we een late lunch in het restaurant, dat zeer matige kwaliteit voedsel serveert. Op de eerdere locaties was het vrijwel altijd goed tot zeer goed, maar de soep (water met poeder), tosti’s (smakeloos) en pizza’s (diepvries) die hier op tafel komen, smaken niet zo best. Alleen de fruitsalade is lekker. Helaas zijn we veroordeeld tot dit restaurant, want losse restaurants (die niet bij een hotel horen) kent men hier niet en voedsel kopen bij een straattentje durven we niet aan.

Het ging inmiddels iets beter met Eline, dus we besloten om naar het centrum van het stadje Masindi te gaan, 3,5 km verderop. Ben bracht ons met de auto, waarna we zelf terug zouden gaan lopen. Na eerst gepind te hebben (waarbij je bij de ingang van de bank door een gewapende beveiliger met een apparaat wordt gescand), hebben we wat rondgewandeld door de straten en op de locale markt. Het blijft soms onwennig om door zoveel mensen bekeken te worden. Blanke huid, blond haar, sproeten, brillen, beugel; dat zien ze hier zelden en al helemaal niet in combinatie. Sommigen spreken ons aan (‘Hello, how are you?’) of steken een hand of duim op, maar de meerderheid kijkt je met een strak gezicht aan, waardoor het niet duidelijk is wat ze van ons vinden. Dat gaan we nog eens bij Ben navragen. Alleen kleine kinderen komen uit alle hoeken aan rennen en zwaaien enthousiast naar ons. Maar daarover later meer.

Door de straten lopen is een lust voor het oog. Mannen met dampende karretjes waar ter plekke een soort pannenkoeken worden gebakken of maïskolven worden geroosterd; bij garages wordt veelvuldig aan brommers en fietsen gesleuteld, terwijl vrouwen in kleurrijke jurken met manden met aubergines of theebladeren op het hoofd voorbijlopen; op veel gebouwen is geschilderde reclame te zien (van bijv. coca-cola of kauwgom), overvolle busjes komen langs met teksten als ‘God is good’ of ‘the Lord will bless you’ op de voorruit; aan het stuur van een geparkeerde brommer hangt een plastic zak met een kip erin die onrustig om zich heenkijkt; op de markt zit een oude man onderuitgezakt te slapen, terwijl om hem heen vrouwen met tientallen manden met bonen, gember, avocado’s, cassave, meel, bananen, wortels en nog veel meer groenten in de weer zijn. Je wilt eigenlijk overal foto- of video-opnames van maken, maar dat wordt niet altijd op prijs gesteld (of men wil er geld voor hebben). Snel klikken en direct doorlopen dan maar.

Na een half uurtje begonnen we aan de wandeling terug. In de buitenwijken waren veel kleine kinderen buiten aan het spelen, vaak met weinig meer dan een plastic flesje of conservenblik en hun fantasie. Bij het zien van die rare blanken begonnen ze luid te roepen en enthousiast te zwaaien, wat dan weer andere kinderen alarmeerde die mee begonnen te doen. Hartverwarmend! Verderop kwamen we een groep schoolkinderen in uniform tegen die op weg waren naar huis (het was inmiddels 17:30). De jongens gingen aan de andere kant van de weg lopen, de meisjes bleven aan onze kant. Volgens de meisjes waren de jongens grappen over ons uiterlijk aan het maken. Toen Senna langs de kant van de weg een piepkleine kitten ontdekte die wilde gaan oversteken en ze deze eigenhandig terugbracht bij de vermoedelijke eigenaar, barstten alle schoolkinderen in lachen uit. Poezen en honden worden hier niet als huisdier gezien, die lopen gewoon rond en moeten zichzelf maar zien te redden.

Het was leuk om te zien hoe Senna daarna al pratend met de schoolmeisjes terugwandelde en we bij het afscheid natuurlijk een groepsfoto hebben gemaakt. Op deze manier kom je weer iets dichter bij de Oegandezen en hoe ze hier leven. Bij aankomst zijn we direct gaan eten, hebben een spelletje Dobble gespeeld en zijn we gaan slapen.