Dag 15: emoties om een schoolbezoek en een hond

Onze laatste dag op deze locatie begon grijs. Na het ontbijt besloten we Ben te vragen om ons naar een basisschool te brengen. Volgens hem kon je daar gewoon zonder afspraak langs gaan, alleen was op veel scholen net toevallig vandaag de vakantie begonnen, maar waren er misschien nog wel een paar open. We reden door Fort Portal naar een buitenwijk, waar bij een voerbalveld een paar oude houten gebouwen stonden. Scholen herken je aan het feit dat er altijd wel een paar klassen buiten aan het spelen zijn, de meerderheid van de kinderen in schooluniform. Aangestaard door een tiental in groen gestoken kleuters maakten we kennis met het schoolhoofd, die ons daarna langs 4 lokalen leidde. Daar zaten per klas zo’n 15 tot 20 kinderen in de leeftijd van 3 tot 8 jaar die bezig waren met taal, rekenen of net van een tussendoortje genoten. In 2 klassen werden we begroet met een collectief ‘Good morning, welcome to our school’ van de kinderen. Het was erg donker in de lokalen en alle wanden waren behangen met grote oude vellen met daarop afbeeldingen van alledaagse voorwerpen waar de kinderen de naam bij moesten verzinnen. Het was alsof je een klaslokaal in het Nederland van 100 jaar geleden was binnengestapt. Speciaal voor dit bezoek hadden we een flinke stapel in Nederland gekochte schriften, pennen, potloden en puntenslijpers meegenomen, die we aan het eind van de rondleiding aan het schoolhoofd gaven. Dit emotioneerde haar zeer en ze bedankte ons met een innige omhelzing. Voelt goed dat we dit gedaan hebben! Inmiddels was er een flinke groep kinderen buiten aan het spelen op een paar halfkapotte speeltoestellen en met oude autobanden. Door ons hierin te mengen werden de kinderen steeds losser en liepen ze even later joelend en lachend om ons heen. Het enthousiasme nam nog verder toe toen we wat foto- en video opnamen maakten en die aan de kinderen lieten zien, dat vonden ze prachtig. Na vrijwel iedereen een high five te hebben gegeven namen we afscheid, zelf ook wel een beetje geëmotioneerd.

Ben stelde hierna voor om naar het paleis van de koning van Toroo te gaan. Oeganda kent 4 regio’s met een eigen koning. De koning in deze regio kreeg die functie toen hij 3 was en is op zijn 27e nog altijd de jongste koning ter wereld, zo zei althans de gids die ons opving toen we bovenop een heuvel bij het paleis waren aangekomen. Dit bezoek stelde ons flink teleur, want de verwachte rondleiding door het paleis kwam er niet. Het enige wat we kregen voor de 15 euro die we hem hadden betaald, was een ellenlange monoloog over de historie van het koningshuis in onverstaanbaar Engels, terwijl we wachten op het moment dat het de koning behaagde om naar buiten te komen. Toen de vorst (in donkerblauw pak) eindelijk naar buiten kwam, stapte zonder groeten direct in de klaarstaande auto en verdween hij met een grote escorte om ergens in de omgeving de koning uit te gaan hangen. Van Maurice had ik al begrepen dat hij niet erg populair is bij het volk, en op basis van deze ervaring kan ik me dat voorstellen. Willem Alexander had op zijn minst even naar ons gezwaaid.

Dan maar weer naar het Guest House om te gaan lunchen. Het weer was inmiddels opgeklaard. Aanvankelijk waren we van plan om aansluitend een waterval met grotten te gaan bezoeken, maar omdat het onzeker was of je daar ook kom zwemmen en Martijn op internet een slechte recensie had gelezen (ook daar zou je weer een gids geld moeten betalen om 5 minuten te lopen naar de grotten), besloten we naar een luxe hotel in de buurt te gaan en daar van het zwembad gebruik te maken. Bij het zwembad zaten voornamelijk jonge Britse gasten die je eerder in populaire badplaatsen in Zuid-Europa zou verwachten, maar daar hadden we verder geen last van. Behalve van het feit dat 2 Engelse meiden die net na ons arriveerden waren gevolgd door een hond. Onze grote dierenvriend Senna ontfermde zich natuurlijk direct over de viervoeter, maar toen het beest van geen wijken meer wilde weten en Senna zelfs in het zwembad volgde, ontstond er enige commotie. Andere gasten dachten dat de hond van ons was en vroegen ons om hem tot de orde te roepen. Het aanwezige hotelpersoneel blonk ook niet uit in kordaat optreden. Na 4 keer vragen kwam er eindelijk iemand met een touw en werd de hond weggeleid. De rest van de middag hebben we heerlijk in de zon gezeten en gezwommen. Qua weer bleek het de beste dag in dit gebied te zijn, dus de keuze voor het zwembad bleek een goede te zijn.

Tegen 18:00 vertrokken we. Bij de ingang van het hotel bleek de hond nog aangelijnd bij een bewaker te zitten. Na een hartelijke knuffel van Senna ( en wat traantjes omdat ze het zo zielig voor hem vond) liepen we verder, met een voldaan gevoel over deze dag. 

Het diner was deze keer in een klein gezelschap, er zat naast Maurice alleen een Italiaans stel aan tafel. Een gesprek met hen voeren bleek vrijwel onmogelijk aangezien ze maar een paar woorden Engels machtig bleken te zijn. Geen probleem, onze gastheer praat je de oren van het hoofd en gaf wer gevraagd en ongevraagd zijn mening over het schoolsysteem in Oeganda, de klimaatproblematiek en talloze andere onderwerpen. Interessante man. Morgen reizen we verder!